“Niet ‘alles of niets’, maar ‘van alles wat’ werkt beter”.

Op mijn verjaardag, op een mooie, heldere winterdag, had ik een bijzondere ontmoeting met iemand die ik al een tijd lang heel graag wilde ontmoeten. Jelle Hermus, geestelijk vader van soChicken (www.sochicken.nl). Ik heb Jelle benaderd omdat ik zijn verhaal, zijn visie op het leven en instelling erg aansprekend vond. En omdat hij voor mij (en vele anderen) een inspiratiebron is en net als ik graag mensen vooruit helpt in het leven. Ergens vorig jaar benaderde ik hem uit voor een interview en kreeg uit Austin, Texas een enthousiast bericht terug. Jelle was op een road trip voor 2 maanden in Amerika en wilde in januari graag met me afspreken.

Zo gezegd, zo gedaan. Bij binnenkomst in een leuk lunchtentje in Delft was de connectie met Jelle snel gemaakt. Beiden volgens mij even nieuwsgierig en open voor het maken van een positieve connectie. Het klikte direct. De 2 uur daarna hadden we een openhartig en mooi gesprek over Jelle, zijn bedrijf, zijn levensvisie en deelden we op vele vlakken onze ervaringen.

Jelle is een heel authentiek, warm en vriendelijk mens. Dit straalt ook af van zijn online broednest voor een leuker leven, soChicken genaamd, en ik was heel benieuwd wie de persoon achter Jelle was. Nou, dat bleek gewoon Jelle. Vanaf 4 HAVO is hij al bezig met de vraag hoe een gelukkig leven te bewerkstelligen. Destijds had hij een ‘stappenplan gelukkig worden’ bedacht. Nu 14 jaar later, is dit nog steeds een belangrijk onderdeel van zijn leven en werk. Het mooie hiervan, is dat het voortkomt uit een intrinsieke interesse en vanuit zijn eigen structurele nieuwsgierigheid naar het leven in al haar facetten.

Zijn filosofie is onder meer dat 1 ding (zoals b.v. succes, rijkdom, bewust leven of liefde) alleen je niet gelukkig zal maken. Het gaat er veel meer om dat de basis goed zit. En deze basis bestaat uit veel onderdelen en bouw je op met kleine stapjes. Langzaam groeien past bij Jelle. Zowel in privé als in werk. Met kleine stapjes vooruit en rustig aan. Dit duurt langer en geeft een betere basis en daarmee meer balans. Jelle leest over alles wat hij interessant vindt en vertaalt dit in blogs, e-cursussen en e-books en alles wat bijdraagt aan het helpen van mensen naar een leuker leven. Een prettige en laagdrempelige benadering van zelfontwikkeling. Het is persoonlijk en daarom zo authentiek. ‘Broeden op een leuker leven’ is waar de meeste mensen uiteindelijk mee bezig zijn of zouden moeten zijn. En blijkbaar is dat ook zo, want zo’n 6 miljoen mensen in Nederlands sprekend gebied bezochten  soChicken in 2016, ‘zegt Google’. Jelle glimlacht als hij dit zegt, want dan hoeft hij dit zelf niet te zeggen. Bescheiden als hij is.

Jelle wil graag nederig zijn, geen te sterke mening uiten of te veel oordelen. Dit past bij hem en onderscheidt hem ook van vele ‘happiness -guru’s’. Hij leidt ook een relatief rustig leven. Vroeg opstaan, ontbijten, mediteren en in alle rust schrijven. Het lijkt van een afstand misschien of alles vanzelf gaat bij Jelle. Van iemand die zoveel leest en schrijft over hoe je een leuker leven kan leiden, zou je kunnen verwachten dat dit bij hem wel bijna automatisch gaat. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ook Jelle is zichzelf flink tegengekomen. Hij noemt het zijn quarterlife crises. Had destijds zo’n 100.000 volgers en vond dat hij een grote verantwoordelijk had om alles goed te doen. Hij wilde levens beter maken en streefde naar perfectie. Dit streven is meteen misschien wel het meest typische symptoom van deze levensfase. Jelle kon het niet goed genoeg doen, omdat hij niet goed genoeg was en voelde zich continu gestresst.

Mede door de inzet van een coach en veel zelfreflectie kwam hij langzaam tot nieuwe inzichten. Dat heeft geholpen. Hij heeft toen goed aangevoeld dat hij niet zozeer wilde streven om soChicken als bedrijf zo goed en groot mogelijk te maken, maar echt een blijvende bijdrage wilde leveren aan het verbeteren van levens. Dit was zijn intrinsieke doel en hierbinnen kan hij blijvend durven experimenteren, falen, en verder gaan.

Zijn recente experimenten met video zijn een levend bewijs dat ook Jelle steeds weer leert en groeit. Hij vond een video maken enorm spannend. Een goede schrijver is niet per definitie een goede vlogger of mediageniek. Eerder andersom. ‘Openbaar falen’ noemt hij het zelf. Het letterlijk ‘meer schijt hebben aan dingen’, helpt hem verder te komen. Grappig genoeg lazen we allebei op vrijwel op hetzelfde moment een boek waarvan alleen de titel al tot de verbeelding spreekt: ‘the subtle art of not giving a fuck’ van Mark Manson.

Jelle wil bezig zijn met lifestyle design. Hij wil inspireren, en zit niet actief achter het geld aan. Hij zou financieel veel meer uit het potentieel kunnen halen, maar dat is niet zijn doel. Hij wil alle dingen die hij leert graag doorgeven en hiermee mensen helpen een leuker leven te leiden. Het was leuk om te merken dat ik deze intrinsieke motivatie deel met hem en mijn levensdoelen en die van Life-Travels heel veel overeenkomsten hebben met die van Jelle en soChicken.

Nieuwsgierig was ik ook naar de vraag of de continue informatiestromen hem soms niet teveel worden. Hij schrijft immers over vele facetten van het leven. Over gelukkig, gezond, succesvol, vrij, liefdevol en bewust leven. Zijn antwoord was verfrissend. In feite gaat het maar over 1 onderwerp. Broeden op een leuker leven. Het stroomlijnen van  allerlei informatie in die richting, is het doel. Hij geeft aan dat op een of andere manier, mensen alles wat ze lezen terugkoppelen naar zijn/haar eigen leven. Vandaar dat Jelle veel schrijft over zichzelf en dat wat hem bezighoudt. Deze persoonlijke aanpak werkt blijkbaar en mensen herkennen zich hierin.

Is het dan zo gemakkelijk een gelukkiger leven te leiden? Gemakkelijker dan je denkt, vindt Jelle. Lees zijn blogs en je begrijpt waarom. Het toepassen van de 20/80 regel helpt hierbij, dus met minder moeite zoveel mogelijk resultaat proberen te bereiken. Een andere interessante invalshoek die Jelle kiest, is te leren van extremisten (100% veganisten, wonen in ‘tiny houses’, leven in afzondering, etc.). Deze mensen gaan heel ver in hun idealen en gooien veelal alles op 1 onderdeel in het leven. En maken het zichzelf hier vaak ook erg moeilijk mee. Hieruit volgt een stelling die me fijn in de oren klonk: “Niet ‘alles of niets’, maar ‘van alles wat’ werkt beter”.

Minimalisme en extremisme is volgens Jelle onnodig streng zijn voor jezelf. Je kunt beter bekijken wat werkt. Wat draagt bij voor jou en wat je voor anderen kunt betekenen. Jelle noemt een voorbeeld rondom gezondheid. ‘Je kunt sporten om fit en atletisch te zijn en je zo beter over jezelf te voelen en minder onzeker. Of je kunt sporten om langer en gezond te leven.’

Wat ook werkt voor Jelle is niet te veel nieuws kijken en hij doet ook niet meer mee aan ‘Facebook diarree’. Hij wordt er negatiever van. Liever richt hij zich op brede trends dan op de ruis van alledag. Tijdens de lunch praatten we enthousiast verder. Het is geweldig als je meteen een klik hebt met iemand die je niet eerder hebt ontmoet. Het interview werd een gesprek en ontwikkelde zich als in een flow en alsof we elkaar al jaren kenden.

Jelle ziet zijn toekomst in lijn met waar hij altijd mee bezig is: ‘Beter worden in leven’. Kalmer en rustiger worden. Maar ook zichzelf uitdagen door meer in het openbaar op te treden via lezingen, events en video’s. Zich dus vrij durven te presenteren i.p.v.  binnen de veilige omgeving van het beeldscherm. Het maakt hem steeds minder uit hoe hij overkomt. ‘Ik ben wie ik ben’. Hierbij past ook dat hij wat minder activistisch en realistischer is geworden. ‘Als 1,25 miljard mensen in India het zo doen, wie zijn wij dan om te zeggen dat het zo niet hoort.’

Vervolgens gebeurde er iets grappigs. Jelle vroeg wat ik vond dat beter zou kunnen aan soChicken. Ik moest even denken en gaf toen aan dat ik het soms nog vreemd vond dat echt alles online en daarmee dus wat minder persoonlijk, tastbaar is. En dat het misschien inderdaad goed zou zijn om wat meer naar buiten te treden. Toeval of niet, op dat moment sprak een meisje dat naast onze tafel zat, Jelle aan. Ze had iets van ons gesprek opgevangen en besefte dat ze naast een online-beroemdheid zat. Jelle vroeg haar ook een aantal dingen en meer direct persoonlijk contact was ter plekke een feit.

En de naam soChicken? Bij het eten van kippenvoeten in Rotterdam, besloot hij gewoon voor deze naam te kiezen. Destijds wist hij nog niet waar dit allemaal toe zou leiden. Een typisch kip-ei verhaal. Jelle eet inmiddels geen vlees meer, maar de naam soChicken tovert nog altijd een glimlach op ieders gezicht bij het horen ervan.
Even later liepen we samen terug naar Station Delft. Jelle had me inmiddels van alles gevraagd over leven in Malaga en hij praatte me bij over Delft 3.0. Bruisend van energie vervolgde ik mijn weg. Iedere keer na een interview, weet ik waarom ik dit zo graag doe. Dit was een geweldige ontmoeting die zeker een vervolg gaat krijgen.

Wil jij ook verder broeden op een leuker leven? Bekijk dan ook eens www.broednest.sochicken.nl.

Wat vind jij?

Benieuwd naar je reactie!