Wat ik wilde, was eigenlijk heel simpel. Rust in mijn hoofd, voldoening van mijn werk en voldoende vrije tijd om een leven te hebben naast mijn werk.

Wanneer weet je dat het roer om moet? Deze vraag heeft me een paar jaar bezig gehouden. Al die tijd werkte ik in als opleider en gedragsdeskundige in de jeugdzorg. Ik was dag en nacht met mijn werk bezig en voelde mezelf veranderen in een vermoeid werkpaard. En op een bepaald moment besefte ik het. Ik was zoveel manieren aan het bedenken om mijn werk minder stressvol te maken, mijn afspraken goed te onthouden, genoeg tijd over te houden voor mijn geliefden en vrienden … Toch lukte het maar niet om het gevoel van tekort schieten weg te nemen. Het was tijd voor een nieuwe koers.
In de zomervakantie een jaar geleden begon ik serieus te nadenken over de veranderingen die ik in mijn leven wilde. Vlak vóór de zomervakantie had ik met een collega een gesprekje over leuke alternatieve carrières. Allebei waren we gedreven projectleiders en trainers in de jeugdzorg, maar hadden we daarnaast ook hobbies. Zij wilde een camping beginnen in een ruig natuurgebied. Ik wilde een conceptstore starten. Met lokale producten, een gezellig koffiebarretje en wellicht nog wat kansarme jongeren die een mooie carrière in mijn winkel konden starten. We vonden het goede ideeën, mijn collega en ik. En mijn idee liet me niet los. Tijdens de zomervakantie zocht ik naar mooie producten om te verkopen. Ik keek op fundainbusiness naar beschikbare bedrijfsruimtes en praatte met wie maar wilde over mijn nieuwe idee. Ik stond op het punt om mijn bedrijfsplan te schrijven. Tot ik op een avond bedacht dat een conceptstore niet de oplossing was. Ik wilde helemaal niet dag en nacht bezig zijn met leuke spulletjes en lekkere hapjes. Wat ik wilde, was eigenlijk heel simpel. Rust in mijn hoofd, voldoening van mijn werk en voldoende vrije tijd om een leven te hebben naast mijn werk.

De volgende stap was, om te bedenken waar ik nu eigenlijk de meeste voldoening uithaalde. En dat wist ik eigenlijk wel. Op de dagen dat ik blij uit mijn werk kwam, had ik in een opleiding of coaching met professionals gewerkt aan hun ontwikkeling. Ik besloot op zoek te gaan naar een baan waarin de focus lag op leren en ontwikkelen. Na de vakantie heb ik dit besproken met mijn leidinggevende. Ze begreep mijn dilemma en liet weten dat ze wilde meedenken over een nieuwe stap. Maar aangezien mijn werk hectisch bleef, stond de zoektocht al gauw op een laag pitje. Voor de zoveelste keer koos ik voor mijn werk en niet voor mezelf.
De nieuwe richting werd definitief ingeslagen toen ik realiseerde dat ik de enige was die voor verandering kon zorgen. Daar had ik rust en tijd voor nodig. Ik nam ontslag, zodat ik rustig kon nadenken over mijn volgende stap. Eigenlijk wist ik nog steeds niet wat ik wilde. Werken met mijn handen, werken met mijn hoofd? Ik nam de tijd om te ontdekken wat ik het meest miste nu ik geen baan had. Alle wegen lagen open. Ik hoefde even niets van mezelf. Dat werkte bevrijdend. Ik had zeeën van tijd om te mijmeren, te sporten, vrienden te zien. En inderdaad … na een paar maanden begon ik iets te missen. Dat waren niet de hippe spulletjes in een eigen conceptstore. Ik miste de energie die ik krijg van het overdragen van kennis en het begeleiden van mensen om het beste uit zichzelf te halen. Ik miste eigenlijk gewoon mijn eigen vak! Daarom ben ik na vijf maanden aan de slag gegaan als hogeschooldocent Pedagogiek. Het is druk, het is hard werken, maar ik kan me focussen op één ding waar ik goed in ben: het begeleiden van studenten in hun ontwikkeling naar professional. En die focus geeft rust!

Wat vind jij?

Benieuwd naar je reactie!