‘Moeten we de midlifecrisis per definitie als een crisis zien?’ Of kunnen we beter een ander woord hiervoor verzinnen?

Michiel van Buuren

Oprichter, Life-Travels

Vroeger heb ik vaak gedacht dat een heleboel dingen op mij niet echt van toepassing zouden zijn. Ik leefde er behoorlijk onbezorgd op los. Toch blijkt dat als je wat ouder wordt, vrijwel ieder mens eigenlijk in vergelijkbare situaties en periodes terecht komt. Of levensfases, beter gezegd. De een wat eerder, de ander wat later, maar terugkijkend beland ik steeds in een ontwikkelingsfase waarvan ik nooit had kunnen denken dat ik die ook zou doorgaan.

De pubertijd is hiervan een mooi voorbeeld. Geen enkele puber ziet dit natuurlijk aankomen en ontkent ook keihard alle feiten. Maar goed, er is geen ontkomen aan. Seksuele driften, baard in de keel, puistjes, eerste baardgroei, je afzetten tegen van alles. Iedereen kent of herkent het wel.

Als de statistieken kloppen, zou ik nu dus middenin mijn midlifecrisis kunnen zitten. Laten we die eens wat nader bekijken. De midlifecrisis is een verzamelbegrip voor de psychologische ontwikkelingsfase van mensen tussen de 35 en 50 jaar. Volgens onderzoek belandt ongeveer 20% hiervan in een crisis. Bij mannen duurt dit gemiddeld 3 tot 10 jaar, bij vrouwen 1 tot 5 jaar. Een niet te onderschatten periode dus.

Vaak word je in deze fase geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en word je daardoor uit balans gebracht. Het typerende van deze fase is dat je ongeveer alles in je leven in twijfel gaat trekken. Hierop volgt bezinning en zelfreflectie op wat men heeft gedaan met zijn of haar leven tot dat moment. En het gevoel dat dit niet genoeg is, in welke zin dan ook. Je baan past niet meer bij, je partner niet of je voelt je niet meer goed binnen je sociale kring of zelfs je land. Alles moet anders en je wilt af van je verantwoordelijkheden. Een andere stelling is dat men in deze fase echte problemen niet aanpakt, maar het huidige leven liever ontvlucht. Met een nieuw leven zullen ook de problemen verdwijnen.

Er worden vaak grappen over deze fase gemaakt, omdat mensen vaak irrationele en verrassende beslissingen nemen (de bekende nieuwe motor en op hernieuwde vrouwen- of mannenjacht). Het is waar, mensen zijn soms ontzettend grappig, onvoorspelbaar en onnavolgbaar. We weten ook niet beter.

Goed, een aantal kenmerken op een rijtje en deze pagina is te kort om dieper te gaan. Ontegenzeggelijk zit ik zelf ook nu weer in een ontwikkelfase. En heb gekozen voor nieuw leven in Spanje. Net als velen van u. Een nieuwe missie in mijn werk, relaties zijn gekomen en gegaan. Veel is nu anders. Ik heb nog geen motor trouwens. Terugpakkend op het begin van dit verhaal, pas ik dus weer prima in het plaatje.

En toch voel ik me gelukkig met de stappen die heb genomen en zit hier op een dakterras in de zon te werken en al schrijvend af en toe naar de zee te kijken. Op 12 januari. Ik heb een mooi nieuw sociaal leven. Ik doe allerlei nieuwe dingen waarvan ik vroeger alleen maar droomde. Ik ga volgende week mijn ‘oude’ leven weer even opzoeken en daar heb ik ook zin in.

Ik vraag me het volgende af: ‘Moeten we de midlifecrisis per definitie als een crisis zien?’ Of kunnen we beter een ander woord hiervoor verzinnen? Verandering wordt in mijn ogen (te) vaak als vlucht wordt gezien. Toegegeven, de beschreven gevoelens van onrust en twijfel, herken ik natuurlijk ook. Maar zijn deze niet menselijk en van alle tijden? Ik ontken verder niets, maar vraag het me gewoon af. Ik heb net een boekje gemaakt over goede voornemens, wilskracht en gewoontes. En een van de meest onderbouwde adviezen om te komen tot positieve verandering in je leven, blijkt een verandering van je context te zijn (dus bijvoorbeeld je baan, je relatie, je woonplaats of zelfs land).  Het laatste woord is hier dus nog niet over gezegd en geschreven. Of ben ik weer aan het puberen?

Vind je dit een leuk en interessant verhaal? Kijk eens op mijn website www.life-travels.nl. Daar vind je meer verhalen die allemaal met verandering te maken hebben.

Wat vind jij?

Benieuwd naar je reactie!